1 VS many

May nabalitaan ako. Nakapatay daw ang mga Pilipino ng isang Taiwanese. Nagulat ako sa narinig ko. Kasi Nakapatay, isang krimen yun. Pero nakakalungkot lang isipin na ung mga Pilipino sa Taiwan  ang pinaparusahan ng sobra sobra.

Hinampas ng baseball bat. Hindi pinagbibilan sa palengke. Minamaltrato.

Ganyan ba, ganyan ba. Grabe naman. Alam ko na mali ang ginawa ng mga Pilipino sa pagpatay sa Taiwanese pero hindi rin naman tama na gawin nila iyon sa mga OFW. Nagpunta sila dun hindi para manggulo at pumatay ng Taiwanese. Pumunta sila dun para maghanap buhay. Para buhayin ang kanilang pamilya.

Nakakalungkot lang isipin na sa pagkakamali ng isa, nadadamay ang iba.

Naisip ko nga na sana ganyan din ang ugali ng mga Pilipino sa mga dayuhan natin.

Biruin mo naman dati, sinakop na ng iba't ibang lahi pero ano, buong puso natin sila tinatanggap sa ating bansa at ngayon nga hinahayaan na sila ang mas mamuno sa tin (like sa divisoriaa, ang amo ay mga chinese, tauhan at trabahador lang ang mga Pilipino).

Opinyon ko lamang ito. Alam ko masakit mawalan ng minamahal lalo na at ito ang bumubuhay sa pamilya pero sana wag idamay ung ibang Pilipino. Kasi binubuhay din nila at umaasa sa kanila ang kanilang pamilya.

Hindi ako galit sa Taiwan. Pero humingi na naman ang pamahalaan ng tawad at nangakong paparusahan ang sino man ang may sala. Sana naman maging bukas ang puso at isipan niyo. Sana huwag niyong idamay ang ibang tao.

Gusto ko lamang ay kapayapaan sa lahat. Lalo na at pare-pareho tayong mga Asyano.

Make Love not War. :)

Season of LOVE

051113

Summer's wind blew and makes me remember.
Those comely days that we share together.
The precise feeling when you're coming near,
Its happiness in my heart that I hear.

I haved loved you since that day in July.
I befriends with you by a friend of mine.
Until we get closer from time to time,
And now we're together most of the time.

The warmth that I feel with your tight embrace,
With your kiss laid upon my gloomy face.
You taught me to stand strong in many ways,
and made me happy  from Spring's rainy days.

And sembreak has come, but it didn't last,
Solitude ended from my austere past.
Cause everytime that we didn't meet,
My life itself was in obselete.

And we held our birthdays together,
In frozen days on the month of December.
I thought as snow flakes melt from the spell of Winter,
As our comely story will be over.

But then, you whisper it loud to my ear,
That "It's not yet the end, there's still next year"
And I'll miss you and I'll miss your smile
For we will not see each other in a while

It's first day of school of twenty-thirteen,
And I'm excited for us to begin,
But still in myself, I'm getting wary
You changed a lot that month of January.

I think of a way to make you better,
Just be happy, no need to be bitter.
So we had a date that day of February,
It's Valentine's Day where couples are busy.

But there comes fear and insecurity,
Most of the time it arrives gradually
So the firmness of our connection ease
Like withered leaves fall from those Autumn trees

But we've manage to solve those things somehow
All that I'm focusing about is NOW
Cause I know This is just beginning
And I hope it'll have a happy ending.


(c) Jayzon Bryan De Leon



051813

Gusto ko maglaho na parang bula. Gusto ko lumipad.
Iwan ang problema. Iwan ang mga tao.
Tao din ako, nasasaktan sa mga sinasabi niyo.
Pasensya na, tao din ako na nagkakamali.
Nakakagawa ng kasalanan.
Minsan naisip ko na bakit nangyayari sa ken to.
Siguro nga

 "I was born to fail"


...

I JUST WANT THE FEELING OF BEING SURPRISE.